κέντρο
— 935
κέραμος
κεντρο-ραγής 2 разрываемый шпорами, /я. е. бешено
погоняемый или подгоняемый (πώλος Anth. — ν. Ι. κεν-
τρομανής).
κεντρο-τΰπής 2 уколотый стрекалом (πώλοι Anth.).
κεντρόω 1) колоть (μαστιγουν και κ. τίνα Her.);
2) снабжать жалом (κεκεντρωμένοι κηφήνες Plat., Piut.).
κέντρων, ωνος 6 заслуживающий наказания «скор-
пионами», т. е. негодяй Soph., Arph.
κεντρωτός 3 1) вооружённый жалом (κηφήνες Arst.);
2) утыканный гвоздями или шипами (σανίδες piut.).
κεντυρίων, ωνος ό (лат. centurio, ντ, piut. тж.
έκατόνταρχος) центурион NT.
κέντωρ, ορός ό погоняющий стрекалом, усмиритель
(ί'ππων Нот.; παρδαλίων Anth.).
κένωμα, ατός τό 1) пустое пространство, пустой
промежуток, пустота Poiyb., piut.; 2) мед. опорожнение,
очистка (κ. ίατρικόν Piut.).
κενώς пусто, бессодержательно (εΐρειν Arst.; λέγειν
NT; έντείνεσθαι εις τα εκτός Piut.).
κένωσις, εως ή тж. pi. 1) опоражнивание (του
σώματος Plat., Piut.; πληρώσεις και κενώσεις Plat.); 2) пу-
стота (πείνα και δίψα κενώσεις τινές είσι της περί τό
σώμα εξεως Plat.; κένωσιν πολλήν ποιεΐν Arst.).
κέομαι ион. (3 л. sing, praes. κέεται, 3 л. pi. κέον-
ται) = κείμαι.
Κέος ή Keoc (1. = Κυνόσουρα, коса на вост. берегу
Саламина Her.; 2. ион. = Κέως).
κέπφος, ν. Ι. κίπφος ό 1) предполож. буревестник
(Procellaria) Arst.; 2) простак, простофиля Arph.
κεπφόω морочить, обманывать Cic.
κέρα эп. dual, и пот. pi. к κέρας.
κεραία ή 1) доел, рог, перен. роговой лук (έξαλτο
κεραίας ιός Anth.); 2) щупальце (τών καρκίνων, τών εντό-
μων Arst.); 3) мор. рея Aesch. etc.: κεραίας ύφιέναι Piut.
спускать паруса; 4) брус, балка (κεραΐαι δελφινοφόροι
Thuc.; κεραΤαι από τών τειχών ύπεραιωρούμεναι Piut.);
5) ножка циркуля (ή κ. κυκλογραφουσα Sext.); 6) выступ,
конец (κεραΐαι γραμμής Piut.); 7) чёрточка или значок
(γραμμάτων Piut.; ιώτα εν ή μία κ. ντ); 8) сук или
жердь (δύο κεραίας εχουσιν οι χάρακες Poiyb.); 9) вы-
ступ, мыс или коса (ήπείροιο Anth.); 10) отросток, мы-
щелка (του αστραγάλου Arst.).
κεραίζω 1) разорять, опустошать (σταθμούς Нот.);
2) разрушать (πόλιν Нот.; άστυ Her.); 3) грабить, похи-
щать (τα χρήματα Her.); 4) умерщвлять, убивать (Τρώας
Нот.; θήρας Pind.; τάς καμήλους Her.); уничтожать,
истреблять (νυμφιδίους εύνάς Eur.); 5) повреждать, то-
пить (τάς φευγούσας τών νεών Her.); 6) изгонять, прого-
нять (τους ικέτας έκ του νηου Her.).
κεραέρω Нот. ν. Ι. — κεραίω.
κεραϊστής, ου ό разбойник, грабитель нн.
κεραίω нот. = κεράννυμι.
κεραμαιος 3 Poiyb. = κεράμεος.
κεραμεία ή гончарное ремесло: έν τω πίθω την κε-
ραμείαν μανθάνειν погов. Plat, изучать гончарное искус-
ство на самых крупных сосудах, т. е. начинать со
слишком трудного, не с того конца.
Ι κεραμεικές 3 гончарный (τροχός Хеп./Arst., Sext.).
II κεραμεικός ό гончар,- горшечник Хеп.
Κεραμεικές ό Керамик, «Гончарный квартал» (сев.-
зап. часть Афин, разделённая городской стеной на две
части; его загородная часть — внешний К. — служил
с 491 г. до н. э. местом погребения для павших на
войне афинян) Thuc.
κεραμειον τό гончарная мастерская Aeschin., piut.
κεράμειος, эп.-ион. κεραμήϊος 3 (ά) глиняный
(ποτήρια Piut.).
Κεράμειος κόλπος ό Хеп. = Κεραμικός κόλπος.
Κεραμείς, amm. Κέραμος, έων οι Керамии (дем
в атт. филе Ακαμαντίς) Plat.
κεράμεος piut. и κεράμεους, α, ουν piat., Luc, piut.
= κεράμειος.
κεραμεύς, έως ό горшечник, гончар нот., piat., Arst.,
piut.: και κ. κεραμεΐ κοτέει погов. Hes. и гончар гончару
завидует.
κεραμευτικός 3 гончарный (τροχός Diod., Sext.; τέχνη
Diod.).
κεραμεύω заниматься гончарным делом, лепить (τα
τρύβλια Arph.; ή χύτρα κεκεραμευμένη υπ' αγαθού κερα-
μέως Plat.).
κεραμήϊος 3 эп.-ион. = κεράμειος.
Κέραμος οι атт. = Κεραμείς.
κεραμΐδόω крыть черепицей (κεραμιδουμένη ή οικία
Arst.).
κεραμική ή (sc. τέχνη) гончарное искусство (дело)
Plat.
κεραμικός 3 гончарный (τροχός Хеп., piut.; ρύμη Arph.;
σκεύη ντ).
Κεραμικός κόλπος ό Керамский залив (у берегов
Карий против о-ва Кос) Хеп.
κεράμΐνος 3 глиняный (κύλιξ, πίθος Her.; πλίνθος
Хеп.).
κεράμιον (α) τό глиняный сосуд, кувшин, жбан
(οίνηρόν Her.; οίνου Хеп.; ύδατος ντ).
κεράμιος 3 Хеп. υ. Ι. = κεράμινος.
Ι κεραμίς, ίδος (ιδ) adj. f гончарная (γη piat.).
II κεραμίς, ίδος ή 1) черепица Thuc, Poiyb.; 2) че-
репичная кровля Arst.; 3) (sc. γη) горшечная глина
Plat.
κεραμΐτις, ιδος (ιτ) adj. f горшечная, гончарная
(γη Piut.).
κέραμος ό 1) горшечная глина: ό ώμος κ. Arst. сырая
глина; ό όπτώμενος κ. Arst. обожжённая глина; 2) гли-
няный сосуд, жбан (κ. πλήρης οίνου Her.; πολλόν έκ κε-
ράμων μέθυ πίνετο Нот.); 3) собир. глиняная посуда
Arph.; 4) черепица (ό κ. του τέγους Arph.; λίθοις και
κεράμω βάλλειν Thuc); 5) черепичная кровля Arph., Anth.,
pi. NT; 6) скорлупа или щит (sc. χελώνης Arph.); 7) тем-
ница: χαλκέφ έν κεράμω δέδετο Нот. в медной темнице
был заключён (Арей).
