έμβρϊθ-ής
— 520 —
έμμέλείΛ
έμ-βρΐθ·ής 2 1) тяжёлый, тяжеловесный (έ. καΐ βαρύς
Plat.; θυρεοί piut.); 2) густой, плотный (άναθυμίασις Piut.);
3) плотный, крепкий (λίνεα δπλα Her.); 4) тяжёлый, силь-
ный (πληγή Arst.); 5) трудный (sc. όνομα Plat.); 6) тяжё-
лый, тягостный (κακόν Aesch.; της ανάγκης ουδέν έμβρι-
θέστερον Soph.); 7) серьёзный, основательный (άνήρ, φρό-
νημα, λογισμοί Piut.); 8) надёжный, прочный (φιλία Piut.).
έ{ΐ-βρίθ*(ι) (ι) тяжело обрушиваться (έμβρίσαντος
άήματος Anth.).
έμβρΐθ'ώς стойко, терпеливо (φέρειν άχθος τι Plat.).
έμ-βρϊ(ΐάομαο 1) (в чём-л.) храпеть, фыркать (ίπποι
έν άμπυκτήρσιν έμβριμώμεναι Aesch.); 2) рычать, реветь
(ένεβριμήόατο ή Βριμώ Luc); 3) обращаться со строго-
стью: ένεβριμήσατο αύτοΐς λέγων NT он строго сказал
им; 4) волноваться, скорбеть (έν έαυτω NT).
έμ-βρονταΐον τό (лат. bidental) поражённое мол-
нией место Diod.
έμ-βροντάομαί 1) быть поражаемым молнией (έμ-
βροντηθέντες άπέθανον Xen.); 2) приходить в изумление
(υπό της μεγαλοφωνίας Luc): έμβεβροντήσθαι Dem., Piut.
быть ошеломлённым, сбитым с толку.
έμ-βροντησία ή ошеломлённость Men., piut.
έ[Α-βρόντγ)τος 2 1) поражённый молнией (Ζευς εμ-
βρόντητους ποιεΐ τους ένοικοΰντας Xen.—ι/. /. βροντή κα-
τέπληξε); 2) обезумевший, одуревший Arph., Plat., Dem.
Ι έμβροχή ή [έμβρέχω] примочка, припарка (έ. και
κατάπλασμα Piut.).
II έμ-βροχή ή [βρόχος] верёвка с петлей Luc
έμ-βρύειον τό недоношенный зародыш или плод Arph.
έμβρυο-δόχος 2 принимающий в себя плод (εντερον
Luc).
έμ-βρύ-Οίκος 2 [βρύον] живущий среди (морских)
мхов (άγκυρα Anth.).
Ι(ΐ-βρυον τό 1) новорождённый детёныш (преимущ.
ягнёнок) Нот.; 2) утробный ПЛОД, зарОДЫШ Aesch., Arst.,
Luc, Piut.
έμ-βυ{Ηζομαο погружаться, тонуть (λίθος έμβεβυθι-
σμένος Piut.).
έμ-βύθ-οος 2 и 3 (ΰ) находящийся в глубине (воды),
подводный (πέτρα Anth.).
έ[ΐ-βυρσόω зашивать в кожаный мешок (ρίπτειν τον
έμβεβυρσωμένον εις τό Στόμιον των ασεβών Piut.).
έ[Α-βύ(0 затыкать (τά τετρημένα ρακίοισι Arph.).
έ[ΐέ, эол. Theocr. έμε асе. κ εγώ.
έμέγε асе. κ εγωγε.
έμέθ-εν эол. Нот., Eur. gen. κ εγώ.
εμεονα aor. κ μένω.
έμε to эп. gen. к έγώ.
έμέμηκον эп. impf κ μηκάομαι.
έμεμνήμην ppf. med. κ μιμνήσκω.
έμέν Soph. ν. I. = έσμέν.
εμεν(αο) эп. inf. praes. κ ειμί.
I[ASV(at) эп. inf. aor. 2 κ ί'ημι.
έμέο эп.-ион. gen. κ έγώ.
έμέρα ή Plat. Cratyi. 418 с. αρχ. предполож. = ήμερα.
έμετοάω [desid. κ έμέω] испытывать тошноту Arst.
Ι έμετοκός 3 1) вызывающий рвоту, рвотный (φάρ-
μακον Arst.); 2) подверженный частой рвоте (ζωα Arst.;
γυνή Piut.).
II εμετικός ό гурман, обжора (искусственно вызы-
ваемой рвотой опоражнивающий себе желудок для
новых пиршеств) (έ. έκ πεινατικοΰ γενόμενος Piut.).
εμετός ό тж. pi. 1) рвота Her., Arst., piut.: εμετον
ποιεΤσθαι Arst. вызывать у себя рвоту; 2) рвотное сред-
ство (έμέτοις χρήσθαι Arst.).
έμεΰ эп. = έμεΐο.
έμέ(0 (impf. ήμουν, amm. fat. έμώ, aor. ήμεσα, pf.
έμήμεκα; pass.: pf. ήμήμεσμαι, inf. aor. έμεθήναι) 1) из-
вергать, изрыгать, выплёвывать (αίμα Нот.; θρόμβους
φόνου, ιόν βαρύν Aesch.; μέλι Arst.); 2) страдать рвотой:
άφρονες έγίγνοντο και ήμουν Хеп. они бредили, и их
рвало.
έμεωυτοΰ ион. = έμαυτου.
εμηνα aor. к μαίνω.
έμηνάμην aor. 1 κ μαίνομαι.
έμησάμην aor. κ μήδομαι.
έμίανα aor. κ μιαίνω.
εμογεν и μίγεν эп. 3 л. pi. aor. V pass, κ μίγνυμι.
έμίγην aor. 2 pass, κ μίγνυμι.
έμίηνα эп.-ион. aor. κ μιαίνω.
έμίν (Ι) дор. dat. κ έγώ.
εμίξα aor. κ μίγνυμι.
έμ,£χθ·ην aor. 1 pass, κ μίγνυμι.
εμμαθ-ον эп. = εμαθον.
έμ-[ΐαίνομαι неистовствовать (τινι ντ).
εμ-μαλλος 2 шерстистый, мохнатый (πρόβατα Luc).
έ[ΐ-[ΐανής 2 охваченный безумием, неистовствующий
(έ. και ου φρενήρης Her.; σκίρτημα Aesch.; βάκχαι Eur.;
ψυχή Plat.; έλέφας έ. περί την όχείαν Arst.; έ. και άλα-
ζών piut.).
έμ-{ΐανώς (superl. έμμανέστατα) безумно, неистово
Luc
έμ-μαπέως [μάρπτω] быстро, немедленно, тотчас же
Нот., НН, Hes.
έμ-μάσσομαο, amm. έμμάττομαο 1) месить, мять те-
сто (έν θυεία Arph.); 2) upon, впихивать (в рот), вонзать
(άντι θοίνης φοίνια κέντρα τινί Anth.).
έμ-μάχομαο (μα) (где-л.) сражаться: έπιτηδεώτατόν
έστι έμμαχέσασθαι τό Θριάσιον πεδίον Her. наиболее
удобна для сражения Триасийская равнина.
έμ-μέθ-οδος 2 методически построенный, продуман-
ный (λόγος Sext.).
έ[Α-[ΐεθ·όδως методически sext.
έ{ΐ-{ΐεοδοάω доел, улыбаться, перен. (о собаках) вы-
ражать радость (προς τά 'ίχνη Xen.).
έμ-μέλεοα ή 1) тж. pi. слаженность, стройность, гар-
мония (έ. και ρυθμός μετά του πρέποντος Piut.): έμμελεία
upon. Arph. ритмическими ударами; 2) эммелия (велича-
вый танец, преимущ. трагический) Plat., Luc; 3) музыка
к эммелии (αύλήσαι έμμέλειαν Her.).
