ανεψιά
— 147 —
ανήμερος
σέ στέρξας άνέχει Αίας Soph, тебя по-прежнему любит
Эант; άνεΤχεν διασκοπών Thuc. он не переставал обду-
мывать; 17) med. держаться, цепляться (άλλήλησιν Нот.—
in tmesi); 18) останавливаться, задерживаться (ταύτη
Thuc).
άνεψίά (αν) ή двоюродная сестра Xen., isocr., Dem., Piut.
άνεφοαδέη, стяж. άνεψ&αδη ή двоюродная племян-
ница Arph.
άνεψιαδοΰς, ου ό двоюродный племянник Dem.
άνεψοός ό (эп. тж. ψι) двоюродный брат, перен.
родственник Нот., Aesch., Her., Isae., Theocr.
άνεψ:ότης, ητος ή двоюродное родство, тж. род-
ственная СВЯЗЬ Plat., Dem.
άνέψοχθ·εν эп, 3 л. pi. aor. pass, κ άναφύχω.
δνεω α άνεψ adv. безмолвно, молча (ά, έγένοντο
и ά. ήσαν Horn.).
άνέψγα и άνέψχα pf. κ ανοίγω.
άνέψγον imp/, κ ανοίγω.
άνέωντα: ион. 3 л. pi. pf. pass, κ ανίημι.
άνέφξα aor. κ ανοίγω.
άνέφχα = άνέωγα.
άνη (α) ή Aesch. = άνυσις.
άν-ηβάω (вновь) молодеть Eur., Xen., Piat., Piut.
άνηβητήροος 3 делающий вновь молодым, возвра-
щающий МОЛОДОСТЬ (ρώμη Eur.).
άν-ηβος, дор. άναβος 2 не достигший возмужалости
Lys., Plat., Arst., Theocr., Piut.
άνηγεμόνευτος 2 не имеющий руководителя (αδέσ-
ποτος και ά. Luc).
άν-ηγέομα&, дор. άναγέομαο 1) обозревать, перечи-
слять (άρετάς Pind.; τα άθρωπήϊα πάθεα Her.—ν. Ι. άπη-
γέομαι); 2) продвигаться, следовать (έν Μοισαν δίφρφ
Pind.).
άνηγέρθ·ην aor. pass, κ ανεγείρω.
άν^γρόμενος part. med. κ ανεγείρω.
άν-ήδυντος 2 1) несладкий, невкусный (αϊ επί των
βοτρυων ραγές Arst.); 2) неприятный (φωνή, γυνή Piut.).
άνήδοστος 2 Piut. = άνήδυντος 2.
άντ^είν α άνήΐ'ον impf. κ άνειμ,ι.
άνήΐβ (= άνη) эп. 3 л. sing, conjct. κ άνίημι.
άνήθ-ΐνος, дор. άνήτΐνος 2 сделанный из укропа
(στέφανος Theocr.).
άνηθΌν (α) τό бот. укроп Arph., Theocr.
άν^θ·ον impf. κ άναίθω.
άν-ηθ·οποίητος 2 безнравственный cic
άνήϊξα эп. aor. к άναΐσσω.
άνήϊον эп.-ион. = άνήειν.
άν^κα aor. κ άνίημι,
άν-ήκεστος 2 1) доел, неизлечимый, перен. неуто-
лимый (άλγος, χόλος Нот.; οργή Piut.); 2) непоправимый,
гибельный, губительный (λΰμαι Her.; χαρά Soph.; κακόν
Hes., Plat.; συμφορά Thuc, Piut.; μίασμα, πυρ Soph.): βουλεΰ-
σαί τι άνήκεστον περί τίνος Thuc. вынести кому-л. смерт-
ный приговор; ανήκεστα πάσχειν Thuc. ала παθείν Dem.,
Piut. погибать; 3) непримиримый, жестокий (έχθρα Piut.).
άνηκέστως 1) немилосердно, жестоко (διατιθέναι
Her.; χρησθαι τοις έχθροις Piut.); 2) безмерно, без умолку
(λέγειν Aeschin.).
άνηκοΐα ή 1) глухота Piut.; 2) невежественность
(αμάθεια και ά. Piut.).
ανήκον τό подобающее, должное NT.
άν-τηκοος 2 1) ничего не слышащий, лишённый слуха
(οι καθεύδοντες Arst.); 2) никогда не слышащий (τίνος
Xen., Piat.); 3) никогда не слышавший, неосведомлённый,
несведущий (παιδείας Aeschin.; τών Ελληνικών φιλοσόφων
οοδενός Piut.): οΐμαί σε ούκ άνηχοον είναι ενια χθιζά
γεγενημένα Piat. полагаю, что ты слышал о кое-каких
вчерашних событиях; 4) неучёный (σκαιός και ά. Dem.).
άνηκοοστέω не слушаться, не повиноваться (τίνος
Нот., Aesch., Thuc. U τίνΐ Her.).
άνηκουστία ή непослушание, неповиновение Piat.,
Piut.
άνήκουστον τό Xen. = άνηκοαστία.
άν-ήκουστος 2 1) неслышный (ό μικρός ψόφος Arst.);
2) неслыханный, ужасный (πάθεα Eur.; ήκουσ' ανήκουστα
Soph.).
άνηκόως не будучи осведомлённым: αστρολογίας μή
ά. έχων Piut. знакомый с астрономией.
άν-ήκω 1) доходить, достигать (ες τι Her.): χρήμασι
ανήκοντες ές τα πρώτα Her. самые богатые люди; τό
Θησέως γένος εις Έρεχθέα ανήκει Pint, род Тесея вос-
ходит к Эрехтею; ό έπί την πόλην ανήκων στενωπός
Piut. узкая дорога, ведущая к воротам; τοοτο ές ουδέν
ανήκει Her. это ничего не значит; μείζον ανήκει ή κατ'
έμάν ρώμαν Soph, это превосходит мои силы; ές τον θάνα-
τον αϊ πολλαί (ζημίαΟ άνήκουσιν Thuc. многие наказания
были заменены смертной казнью; 2) простираться (εις
μεσόγαιαν Xen. или μεσόγειον Diod.); 3) относиться, ка-
саться (εις τι Dem. и προς τι Poiyb., Diod.): ες τίνα άνηκες
τι Her. что-л. зависит от кого-л.; 4) возвращаться (εις
τους πρώτους λόγους Plat.); 5) приличествовать, подобать NT.
άν-ήλατος 2 не тягучий (λίθος και ξύλον Arst.).
άν-ηλεής 2 немилосердный, безжалостный (άνθρωπος
Aeschin.; στοίχείον Babr.).
άλέ 2 Aeschin. = ανηλεής.
ή ненатёртость (тела) маслами, т. е.
немытость, грязь Poiyb.
ανηλεώς немилосердно, безжалостно (έχθρώς τε και
ά. Piat.).
άνήλθ"θν aor. 2 κ ανέρχομαι.
άν-ήλιος, дор. άνάλοος 2 (αλ) 1) неозаряемый солн-
цем, бессолнечный, мрачный (μυχοί άντρων Aesch.; λιβάς
Eur.; της γης μέρος Piut.; χωρίον Luc); 2) тёмный, тени-
стый (φυλλάς Soph.).
*άν-ήλΐπος, дор. άνάλΐπος 2 (να) необутый, босой
Theocr.
άνήλωκα pf. κ αναλίσκω.
άν-ή|Αδλ^5θς 2 недоенный (θήλειαι Нот.).
άν-ήμερος 2 1) неприрученный, дикий (ζωον Piut.;
θήρ Anth.); 2) некультурный, грубый (πολίτης Anacr.;
