βροντησίκέραυνος
— 309 —
βρώσιμος
βροντησι-κέραυνος 2 испускающий гром и молнии,
т. е. грозовой (νεφέλαι Arph.).
βροντο-ποίός 2 мечущий громы (Ζευς Luc),
βρέτε&ος 2 и 3 смертный, m. #. человеческий Trag.,
Plut.
βρότεος 2 α 3 нот., нн, Hes., Pind., Aesch. = βρότειος.
βροτήσοος 3 Hes., Pind., Eur., Piut. = βρότειος.
βροτο-βάμων 2, gen. ©νος (α) ступающий по чело-
веческим телам Anth.
βροτό-γηρυς, υ, gen. υος обладающий человеческим
голосом (ψιττακός Anth.).
βροτόεος, όεσσα, όεν [βρότος] залитый кровью, окро-
вавленный (Ιναρα Horn., Hes.).
βροτο-κτονέω убивать людей: βροτοκτονοΰντες Aesch.
человекоубийцы.
βροτο-κτόνος 2 человекоубийственный: βροτοκτόνοι
θυσίαι Eur. человеческие жертвоприношения.
βροτο-λοογός 2 губящий людей ("Αρης Нот., Hes.,
Aesch.; "Ερως Anth.).
βροτόομαι покрываться кровью,/?/, быть окровавлен-
ным (βεβρωτομένα τεύχεα Нот.; κάρα βεβρωτομένος άκρον
Stesichorus ap. Plut.).
Ι βροτός 2 смертный, т. е. человеческий (άνήρ нот.;
έθνος Pind.).
II βροτός ό, редко ή смертный, человек Нот., Hes.,
Pind., Trag., Plat, Arst.
βρότος ό текущая (из раны) кровь, струя крови (β.
αίματόεις Нот.).
βροτο-σκόπος 2 наблюдающий за смертными (μαινά-
δες, SC. Ερινύες Aesch.).
βροτο-στυγής 2 ненавистный людям (Γοργόνες Aesch.).
βροτο-φεγγής 2 светящий людям (αίγλη Anth.).
βρ©το-φθ·όρος 2 1) губящий людей (κνώδαλα, κηλϊ-
δες Aesch.); 2) принадлежащий убитому (σκΰλα Eur.).
βροχετός ό дождь Anth.
βροχέως Sappho = βραχέως.
βροχή ή ντ = βροχετός.
βροχίΗζω проглатывать Arst.
βρόχθ·ος ό 1) глотка Theocr.; 2) горлышко (sc. λαγό-
νου Anth.).
Ι βροχίς, ίδος ή [βρέχω] чернильница Anth.
II βροχές, ίδος ή [βρόχος] небольшая петля Anth.
βρόχος ό 1) затяжная петля, верёвка для удавления
Horn., Her., Aesch., Soph., Dem., Plut.; 2) петля, ОЧКО (άρκύων
Eur., Xen.); 3) силок (ίστάναι βρόχους Arph.); 4) сеть, те-
неты (θηρών βρόχοι Eur.).
*βρόχω (только аог. έβροξα) всасывать, отхлёбывать
(γάλα Anth.).
βρυάζω наливаться соками, быть полным жизни
(ήδέως βεβιωκέναι και β. Plut.): περίχαυνα β. Aesch. орать
во всё горло; και ά λίθος οΐδε β. Anth. (под резцом
Праксителя) и камень ожил.
βρύας ό филин (предполож. Bubo maximus) Arst.
βρυασμός ό шумный восторг, ликование (άπόλαοσις
και β. Piut.),
βρύγ-δην adv. доел, вцепившись зубами, перен. (об
осьминоге) впившись (πλέξασθαι όκτατόνους έλικας Anth.,).
βρυγμός ό скрежет (οδόντων ντ).
Βρύγο: οί ν. Ι. = Βρίγες.
βρύκω (υ) 1) кусать со скрежетом, грызть (γνάθος
ιππείη βρύκει Нот.); 2) жадно есть, пожирать (τι Eur.,
Arph.): βρυχθείς άλί Anth. поглощённый морем; 3) сне-
дать, терзать (άπόλωλα, βρύκομαι Soph.).
βρύλλω (на детском языке) просить пить Arph.
βρυν (на детском языке) пить: β. είπεΓν Arph. = βρύλ-
λειν.
βρύον τό 1) мох Arst., Plut.; 2) морской латук (ϋίνα
lactuca) Arst., Theocr.; 3) серёжка (соцветие) Arst.
βρυόομαΐ покрываться или быть покрытым мхом
(λίθοι βρυωθέντες Arst.).
Βρϋσεοαί αϊ Брисеи (город в Лаконии) нот.
βρύσσος ό морской ёж Arst.
βρΰχον τό или βρΰχος ό брага, пиво Soph.
βροχάομαο реветь, рычать (βέβρυχεν μέγα κύμα Нот.;
δεινά βρυχηθείς (pass. = med.-act.) τάλας Soph.; βρυχώ-
μενος ταύρος Soph, и έλέφας Plut.; θήρες έβρυχώντο Theocr.).
βρϋχη-δόν adv. рыча Anth.
βρϋχηθ·μΟς ό Arst., Men. = βρύχημα.
βρύχημα, τ,χος (0) τό рёв (μυκηθμοί και βρυχήματα
Aesch.; β. μεμυγμένον άπειλαΐς Plut.).
βρΰχητής, ου ό ревущий, рычащий (зверь) Anth.
βρύχοος 2 и 3 (υ) 1) глубокий (άλμη Aesch.); 2) иду-
щий из глубины, подземный или глухой (βρυχία ηχώ
βροντής Aesch.).
βρύχομαί (ϋ) Luc = βρυχάομαι.
βρύχω (ϋ) 1) скрежетать (οδόντα Anth.; οδόντας έπί
τίνα ντ); 2) кусать (τινά Anth.).
βρύω 1) цвести, расцветать (άνθεϊ λευκώ Нот.; μίλακι
καλλικάρπω Eur.; χώρος βρύων δάφνης, αμπέλου Soph.; άν-
θος βρύει Luc): δταν ή γη βρύη Хеп. когда земля по-
кроется растительностью; 2) изобиловать, кишеть (άγα-
θοΐσι Aesch.; μελίτταις και προβάτοις και στεμφύλοις
Arph.; φυτοΤς και ζωοις Arst.); 3) бурлить, кипеть (παμ-
μάχω θράσει Aesch.): νόσου β. Aesch. томиться недугом;
4) изливать, струить (έκ της αύτης οπής τό γλυκύ και
τό πικρόν ντ); 5) взращивать (ρόδα Anacr.).
βρυ-ώδης 2 поросший мхом, мшистый Arst., Piut.
βρωθ-ήσομαι fut. pass, κ βιβρώσκω.
βρώμα, ατός τό 1) тле. pi. еда, пища Thuc, Xen.,
Plat., Arst., Piut.; 2) наслаждение (μέγα τι β. εστίν ή τρυ-
γωδοποιομουσική Arph.).
Ι βρωμάομαο [βρέμω] кричать, реветь Arph.
II βρωμάομαι [βρώμος] дурно пахнуть (βρωμαται ό
έλέφας ώσπερ οί τράγοι Arst.).
βρωματο-μίξ-απάτη ή вредное пристрастие к сме-
шанным, т. е. искусно приготовленным яствам Anth.
βρώμη ή Нот. = βρώμα.
βρωμο-λόγος ό сквернослов Luc.
βρώμος ό дурной запах, зловоние Anth.
βρώσιμος 2 съедобный Aesch., Arst.
