κεκαδμένος
— 931 —
κέλαδος
κεκαδμένος дор. part. pf. pass, κ καίνυμαι.
κέκαδον эп. aor. 2 κ χάζω.
κεκαδών эп. part. aor. 2 κ χάζω.
κεκάλλυμαι pf. pass, κ καλύπτω.
κεκαμμένος part. pf. pass, κ κάμπτω.
κεκάμω эп. aor. 2 con jet. κ κάμνω.
κέκαρμαι pf. pass, κ κείρω.
κέκασμαι pf. pass, κ *κάζομοα и καίνυμαι.
κέκαυμαι pf. pass, κ καίω.
κεκαφηώς part. pf. κ *κάπω.
κεκέρασμαι Anacr., Arst., ΝΤ = κέκραμαι.
κέκευθ·α pf. κ κεύθω.
κεκλασμένος 3 [part. pf. κ κλάω II] 1) искривлённый,
кривой (οδοί, φοραί Piut.): ή κεκλασμένη (sc. γραμμή)
Arst. ломаная линия; 2) надломленный, расслабленный
или томный (φωνή, όμματα Arst.; μέλη Piut.).
κεκλέαται ион. 3 л. pi. pf. pass, κ καλέω.
κέκλεικα pf. κ κλείω Ι.
κέκλειμα: = κέκλημαι.
κεκλήατ© эп. 3 л. pi. ppf. pass, κ καλέω.
κεκλήγοντες эп. part. pf. pi. κ κλάζω.
κέκληκα pf. κ καλέω.
κέκλημαο pf. pass, κ καλέω.
κέκλ^μαι и κέκλει(σ)μαι pf. pass, κ κλείω Ι.
κεκλίαται эп. 3 л. pi. ppf. pass, κ κλίνω.
κέκλΐκα pf. κ κλίνω.
κέκλΐμαο pf. pass, κ κλίνω.
κεκλοίμαν Aesch. дор. opt. к κέλομαι.
κεκλόμην и έκεκλέμην эп. aor. 2 κ κέλομαι.
κέκλοφα pf. κ κλέπτω.
κέκλυθ·& эп. imper. aor. 2 sing, κ κλυω.
κέκλΰτε эп. imper. aor. 2 pi. κ κλύω.
κέκλωσμαο pf. pass, κ κλώθω.
κέκμηκα pf. κ κάμνω.
κεκμηώς, ώτος эп. part, pf: κ κάμνω.
κέκομμαι pf. pass, κ κόπτω.
κέκονα pf. κ καίνω.
κεκόρεσμαί pf. pass, κ κορέννυμι.
κεκόρημαί эп.-ион. pf. pass, κ κορέννυμι.
κεκορηώς ион. part. pf. act. (со знач. pass.) κ κο-
ρέννυμι.
κεκορυθ·μένος part. pf. pass, κ κορύσσω.
κεκοτηώς эп. part. pf. κ κοτέω.
κεκράανται (ρα) эп. 3 л. pi. pf. pass, κ κραίνω.
κεκράαντο (ρα) эп. 3 л. pi. ppf. pass, κ κραίνω.
κέκραγα pf. κ κράζω.
κέκραγμα, ατός τό крик Arph.
κεκραγμός ό Eur., piut. = κέκραγμα.
κεκράκτης, ου ό крикун, горлан Arph., Luc.
κέκράμαι pf. pass, κ κεράννυμι.
κεκραμένως adv. с должной мерой, с соблюдением
правильных отношений (ζωγραφειν Piut.).
κέκραντβκ Aesch., Eur. Зл. sing, и pi. pf. pass, κ κραίνω.
κεκραξΐ-δάμας, αντος (δα) ό иобеждающий криком,
т. е. горлан, крикун Arph.
κεκράξομαε fut. к κράζω.
κεκρατημένως ярко, выразительно (ύπογράφειν
τι Sext.).
κέκραχθ-t 2 л. sing, imper. pf. κ κράζω.
κέκρημαί ион. = κέκραμαι.
κέκρίγα pf. κ κρίζω.
κέκρΐκα pf. κ κρίνω.
κεκρομένως тщательно, обдуманно piut.
Κεκροπία ή Кекропия (1. афинский кремль, по-
строенный, по преданию, Кекропом; 2. Eur. = Αθήναι).
Κβκροπίδης, ου (Γδ) δ кекропид, потомок Кекропа,
т. е: афинянин Her., Eur., Arph.
ΚεκρόπίΟς 3 кекропов: Κεκροπία πέτρα Eur. = Ακ-
ρόπολις; Κεκροπία χθων Eur. = 'Αττική.
Κεκροπίς, ίδος ad], f кекропова (φυλή Arph.).
Κέκροψ, οπός о Кекроп (легендарный герой пелас-
гов, по преданию, первый царь Аттики, основатель
Афин, отец Эрисихтона) Her., Thuc, Plat.
κέκρυμμα& pf. pass, κ κρύπτω.
κέκρυφα pf. κ κρύπτω.
Κεκρυφάλεια и Κεκρυφαλία ή Кекрифалия (не-
большой О-в в СарОНСКОМ Заливе) Thuc, Diod.
κεκρύφαλος (о в б) ό 1) женская головная повязка
Нот., Arph.; 2) (в конской узде) налобник Хеп.; 3) (в охот-
ничьей сети) мотня Хеп.; 4) сетка Piut.; 5) рубец (вто-
рой отдел желудка жвачных) Arst.
κεκρύφαταο ион. 3 л. pi. pf. pass, к κρύπτω.
κέκτημα& pf. κ κτάομαι.
κεκτήμην Eur. ppf. κ κτάομαι.
κεκττ^μην opt. κ κτάομαι.
κέκτωμαι conjet. κ κτάομαι·
κεκύθ·ωσ& эп. 3 л. ρ I. pf. conjet κ κεύθω.
κέκϋφα pf. κ κύπτω.
Κελαδείνή ή «Шумливая» (эпитет охотницы Ар-
темиды) Нот.
κελαδεονός 3 1) шумный, шумливый, воющий (Ζέ-
φυρος Нот.); 2) гулкий (αύλώνες нн).
κελαδεννός 3 (gen. sing, f κελαδεννας, gen. pi. κελα-
δενναν) дор. Pind. = κελαδεινός.
κελαδέοντο дор. 3 л. pi. praes. κ κελαδέω.
κελαδέω (fut. κελαδήσω и κελαδήσομαι, aor. κελά-
δησα) 1) шуметь, кричать (άτάρ κελάδησαν 'Αχαιοί Нот.);
2) возглашать, петь (αμνον Pind.; παιάνα Eur.); 3) (о звуке)
испускать (βοάς, φθόγγον κάλλιστον Eur.); 4) звучать,
звенеть (κλύε κόμπους κελαδουντας Eur.): δταν χελιδών
κελαδή Arph. в то время, как щебечет ласточка; 5) вос-
певать, славить (Ήραν, τίνα άμφ' άρετα Pind.).
κελίδημα, ατός (άδ) τό шум, вой, гудение (ποτα-
μών Arph.; Ζέφυρου Eur.).
κελαδ^τος, ΐδος adj. f звучная, певучая (γλώσσα
Pind.).
κέλαδος ό 1) шум: ("Αρτεμις) θήκε πολον κέλαδον-
και άϋτήν Нот. Артемида разожгла шумный раздор;
2) звук, звучание, глас (κ. παιώνιος, κέλαδοι ευφθογγοι
Aesch.; οξύς Soph.; κ. έπτατόνου λύρας Eur.).
